یکی از بحث های داغ در محفل های خانوادگی و رفاقتی در سال های اخیر، فوران لمپنیسم و بی شخصیتی در ورزش ایران با میدان داری فوتبال بوده است که روان جامعه را آزار می دهد. پمپاژ سنگین پول دولتی در کنار انبوه مدیران بی خاصیت سیاسی، شبکه های اجتماعی و رسانه های زر باعث شده است تا شاهد شکل گیری نوع غلیظی از بی شخصیتی و لمپنیسم باشیم که نه توان میدان داری و مدال آوری دارد و نه می تواند مردم را امیدوار نگاه دارد. اما در این میان شاهد ظهور جریانی مخالف فضای غالب در کشتی کشور هستیم. کارنامه ورزش کشتی در سال های اخیر را نه با مدال های متعددی که گرفته است، بلکه با شخصیتی که از خود نشان داده است، می بایست تحلیل کرد.

مدال های کشتی در حال رسیدن به عدد 40 و بیشتر است که در تاریخ کشتی ایران سابقه ندارد، اما فقط مساله کشتی و ضریب مدال آوری آن نیست که اهمیت دارد. اردوی تیم ملی کشتی ایران دارای منظومه ای ساختارمند شده است که قهرمانان کمتر از 30 سال مانند مردان جاافتاده 60 ساله رفتار می کنند، فن می زنند و در سطح یک رقابت حضور خود را تثبیت کرده اند. اگر این منظومه مدیریتی در تمام ورزش ایران جاری شده بود؛ عکس آن جاری است؛ می بایست سراغ بانیان را از بین مدیران سیاسی و ورزشی کشور گرفت، اما استثنا بودن ورزش کشتی باعث می شود تا به دنبال نشانی غلط و جستن در میان ناکجاآبادها نباشیم و واقع گرایانه تر جستجو کنیم.

کشتی در ایران ریشه تاریخی دارد و ورزش اول کشور است و انتظار باشخصیت رفتار کردن از آن می رود، اما میراث های دیگری مانند شعر پارسی هم وجود دارد که دستخوش توفان زمانه شده و اصالت و ریشه تاریخی برای حفظ آن از سطحی گرایی کفایت نکرده است. به همین دلیل، صرف داشتن اصالت کافی نیست و باید مدیریت کنونی حاکم بر کشتی را تحلیل کرد.

علیرضا دبیر در جایگاه ریاست کشتی توانسته است به راه و رسمی دست یابد که به کشتی ایران ثبات و شخصیت تزریق کند. دوران قهرمانی دبیر بدون بزرگتری که برای وی اینگونه پدری کند گذشت و به امان خدا رها شده بود که سر سلامت به در برد، اما وی توانسته است این نعمت را برای جوانان امروز ورزش کشتی فراهم کند و برای آنها پدری نماید.

مهمترین ویژگی دبیر در کشتی ایران، ساده کردن منطق مدیریتی و صراحت است و در 3 سال گذشته که بهانه برای لغزیدن زیاد بود از دبیر ثبات و بی تعارف رفتار کردن در عرصه مدیریتی و اجتماعی دیدیم و برخلاف کسانی که در دسته "سیاسی" قرار می گیرند و کارشان ایجاد ثبات است، خود را گم نکرد و بر کاری که به وی سپرده شده است متمرکز شد که نتایج درخشانی برای کشتی ایران و مهمتر از آن، برای شخصیت عمومی جامعه ایرانی که اوضاع مناسبی را سپری نمی کند به دنبال داشته است.

اگر دولت کنونی متوجه این مسائل باشد! باید از علیرضا دبیر سراغ راه و رسمی را بگیرد که وی با استفاده از آن توانسته است دوران خوشی از پیروزی و طمانینه را برای کشتی و جامعه ایرانی رقم بزند. دورانی که بسیاری از بزرگان مردم دار مانند طالقانی هم از عهده آن بر نیامدند.

پایان/